അമ്പരച്ചുംബിയാം നഗരത്തിന്‍കണ്ണുകള്‍
പാകുന്ന തെരുവില്‍ , ഒരു വൃദ്ധ
ചത്തുമലച്ചു കിടക്കുന്നു.
ആ കാഴ്ച കാണും യാത്രികര്‍
കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പുന്നു !
അസ്ഥികള്‍ പൂക്കുന്ന കാലത്ത്തെത്രയെത്രപേര്‍തന്‍ കണ്ണുകള്‍
നോക്കിയും വാരിയും കോരിയും എടുത്തു നക്കി !
പിന്നാമ്പുറങ്ങളില്‍ ഒഴുകിപോയ ചോരപുഴകള്‍;
അതിലൊളിച്ചു പോയ മോഹപൂക്കള്‍ !
തെരുവിലെക്കെറിഞ്ഞ കണവനും മക്കളും
വുജനാമം തെരുവുപോല്‍ സ്മ്രിതിയില്‍ മാത്രം !
ഇച്ച്ചകളൊക്കെ വെടിഞ്ഞരു ജീവനിതാ
ഈച്ച പൊത്തി ചത്തു കിടക്കുന്നു!
ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീരെന്റെ യുള്ളില്‍
പിടയുന്നതതിനെയോര്‍ര്‍ത്തീ നിമിഷം
കാണുവാന്‍ വയ്യാതെ കണ്ണടച്ചു പിന്നെ
